Trysor?

“Awtsh” gwaeddodd Erin wrth iddi syrthio’n galed ar y ddaear, wrth geisio rhwystro’r bêl rhag mynd i gefn y rhwyd.

“Gôl,” gwaeddodd Rhids a Matt.

“Awtsh,” cwynodd Erin eto, gan rwbio’i choes.

“Beth sy’n bod?” gofynnodd Lili, gan gerdded tuag at Erin.

“Dw i wedi baglu dros rywbeth caled yn y ddaear,” eglurodd Erin.

Rhedodd y ddau fachgen a Lili at Erin.

“Bobl bach! Bocs!” meddai Erin a defnyddiodd ei dwylo i frwsio’r pridd oddi ar wyneb y peth caled oedd yn y pridd. “Hen focs! Edrychwch. Tybed beth sy tu mewn iddo?”

Ar hynny, agorodd y bocs a safodd y pedwar ffrind yn hollol lonydd, fel pedwar delw, wrth i Erin godi llond dwrn o ddarnau aur a gadael iddyn nhw lifo yn ôl i mewn i’r bocs fel rhaeadr aur.

“Aur?” gofynnodd Lili.

“Darnau arian?” gofynnodd Matt.

“Dan ni’n gyfoethog,” chwarddodd Rhids, gan brancio o gwmpas fel ebol ifanc. “Dyn ni’n gyfoethog!”

“Sh,” rhybuddiodd Erin. “Rhaid i ni fod yn dawel am hyn. Dan ni ddim isio i bawb w’bod ein bod ni wedi ffeindio rhywbeth gwerthfawr.”

“Ydy o’n werthfawr?” gofynnodd Matt. “Mae’r bocs yn fudr iawn.”

“Mae o’n fudr achos mae o wedi bod yn y pridd ers blynyddoedd ... ers degau o flynyddoedd ... ers cannoedd o flynyddoedd ella.”

“Bobl bach!” eisteddodd Matt ar y glaswellt, yn wên o glust i glust.

“Ond beth dan ni’n mynd i ’neud gyda’r darnau yma?”

“Mae gan Yncl John siop gemwaith yn y dref. Rhaid i ni fynd i ofyn iddo fo,” awgrymodd Erin.

“Ond …?” dechreuodd Rhids.

“Dim ‘Ond’ Rhids! Rhaid i ni fynd at Yncl John rŵan. A rhaid i ni beidio deud wrth neb arall! Yna, os ydy’r darnau’n werthfawr, gallwn ni ddefnyddio’r arian i brynu anrhegion i’r teulu a ffrindiau – i roi syrpreis iddyn nhw.”

“Prynu anrhegion i’r teulu a ffrindiau?” gofynnodd Matt, fel pe bai’n methu credu ei glustiau. “Dw i’n mynd i wario’r arian arna i fy hun - hoffwn i gael tabled … a ffôn newydd... a hoffwn i gofrestru ar gwrs cic-focsio yn y gampfa ... a hoffwn i brynu strip tîm rygbi Cymru ... a hoffwn i …”
“Arhosa funud!” Stopiodd Rhids Matt ar ganol brawddeg. Dan ni ddim yn gw’bod beth ydy gwerth y rhain eto - beth am fynd i weld ‘Yncl John’?”

Ac i ffwrdd â nhw ...

“Na, nid aur ydyn nhw,” eglurodd Yncl John. “Efydd ydyn nhw ac, fel dach chi’n gw’bod, dydy efydd ddim mor werthfawr ag aur.”

“Ydy hynna’n wir?” gofynnodd Matt i Rhids.

“Dw i ddim yn gw’bod,” atebodd Rhids.

“Wyt ti’n ei drystio fo?” gofynnodd Matt eto.

“Dw i ddim yn siŵr,” atebodd Rhids.

“Mi wna i roi mil o bunna’ yr un i chi,” cynigiodd Yncl John.

“Faint?” gofynnodd Erin, yn methu credu ei bod hi’n mynd i gael mil o bunnau am syrthio ar hen focs ar y cae chwarae.

“Gwych!” dywedodd Lili.

“Iawn,” cytunodd y ddau fachgen gan fod y merched yn hapus a gan fod mil o bunnau’n well na dim.

“Gadewch i mi nôl y pres o’r sêff,” a cherddodd Yncl John i’r ystafell gefn.

“Dydy o ddim yn edrych yn llawer,” dywedodd Matt, gan ffanio’i wyneb gyda’r arian papur roedd Yncl John wedi ei roi iddo.

“Well i ti roi’r arian yn dy boced o’r golwg,” awgrymodd Lili. “Dan ni’n cerdded ar hyd y briffordd! Mae pawb yn gallu gweld yr arian yna!”

“Beth wyt ti’n mynd i ’neud efo fo?” gofynnodd Erin i Rhids.

“Dw i’n mynd i wario peth ohono fo a dw i’n mynd i roi peth yn y banc.”

“Rhoi peth yn y  banc?” ebychodd Matt. “Dw i wedi deud beth dw i’n mynd i ’neud efo fo.”

“O, rwyt ti’n hunanol!” meddai Lili. “Ti … ti …ti! Dyna’r unig berson rwyt ti’n meddwl amdano fo drwy’r amser – TI!”

“O pwy wyt ti – Miss Perffaith, ia? A beth wyt ti’n mynd i ’neud efo’r arian? Rhoi’r cyfan i  achos da?” gofynnodd Matt yn sarcastig.

“Does dim angen bod fel yna!” atebodd Lili.

“Ti ddechreuodd!” dywedodd Rhids, gan amddiffyn Matt.

“Hei, does dim angen i ti gymryd ochr Matt,” dywedodd Erin.

“Wel, rwyt ti’n cymryd ochr Lili rŵan on’d wyt ti?” gwaeddodd Matt

“Wel, os dach chi’n mynd i fod fel yna, dan ni’n mynd,” dywedodd Erin, gan afael ym mhenelin Lili a cherdded i ffwrdd â’i phen yn yr awyr. 

“Peidiwch anghofio pwy ffeindiodd yr arian yn y lle cyntaf,” gwaeddodd yn ôl dros ei hysgwydd.

Y noson honno, roedd Erin a Lili’n eistedd ar y soffa yn nhŷ Lili, yn gwylio ffilm. Yn sydyn roedd curo swnllyd ar y drws ffrynt.

“Mi wna i fynd!” gwaeddodd mam Lili o’r gegin

Yna, agorodd drws yr ystafell fyw a phwy gerddodd i mewn ond Matt ... a Rhids ... a mam Lili yn eu dilyn nhw.  Tu ôl iddyn nhw roedd plismones a phlismon.

Y plismon siaradodd gyntaf.

“Lili Prothero ac Erin Williams?”

Edrychodd y ddwy’n syn ar ei gilydd.

“Ia,” atebodd y ddwy, yn bryderus.

“Dewch efo ni i’r orsaf heddlu os gwelwch yn dda. Mi wnawn ni ffonio’ch rhieni chi, Erin, a gofyn iddyn nhw ddod i gyfarfod â ni yn Swyddfa’r Heddlu. Mae John Williams, y gemydd, yno’n barod.”

“Pam? Beth sy’n bod?” gofynnodd Erin?